Rozdział 3

Otworzyłam przymknięte powieki, płakałam, ale przecież moje życie miało być teraz takie proste. Było wręcz przeciwnie. Wszystko legło w gruzach. Ja zostałam sama. Nie miałam do czego wracać, ani nie miałam po co zostawać. On, ten który miał pomóc mi odbudować zamknął kolejny rozdział mego życia. Rozdział który miał przynieść mi same korzyści. Miał zmienić moje życie. Zmienić je, usunąć cierpienia.

Kolejny oddech, kolejna łza. Znowu czuła tą pustkę. Znów. Kolejny raz cierpiałam. Straciłam kogoś kogo kochałam. Adam przegrał. Przegrała również jego miłość. Nie zdołała pokonać śmierci. Tak samo jak ona, jego ciało dało się złapać w szpony śmierci. Ja także przegrałam. Szansę na nowe życie. Znowu rozdział który miał przynieść same korzyści został napisany nie tym piórem.  Ale przecież czytałam napis na nim. Widniało : Szczęście. Nie: Cierpienie.

- Najlepiej jakbyś wróciła do USA – podpowiedziała Miley. Ian pokiwał twierdząco głową. – Adam odszedł, a ty nie możesz cierpieć. Musisz zapomnieć.

- Nie rozumiecie – powiedziałam i spojrzałam na nich. Przymknęłam powieki, a spod jednej wypłynęła łza. Otworzyłam oczy i przełknęłam ślinę. – Ja uciekłam z USA, ponieważ tam cierpiałam. Cały czas. Niemiłosiernie – powiedziałam, a mój mózg przywołał znów obrazy przeszłości. Załkałam i spuściłam głowę. – Nie mogę tam wrócić. – szepnęłam i spojrzałam na okno.

- Chodzi ci o to? – zapytała podgłaszniając telewizor, który jak zwykle był włączony, ale ściszony. To był zwyczaj Adama. Zawsze zostawiał włączony telewizor. Spojrzałam na ekran. Ujrzałam Joe. Znów to samo, te samo zdarzenie co wtedy w klinice. Różniły się tylko jego oczy. Wtedy widziałam w nich szczęście. I to mnie bolało, że to nie ja byłam jego powodem. Teraz byłam powodem tego co miał w oczach, a chodziło mi o smutek. Jego oczy były puste. Smutne. Przepełnione żalem. Ale na jego twarzy widniał uśmiech. Pozornie szczery. Pozornie. Ja ujrzałam że był udawany.

- Joe Jonas i Ashley Greene, ślub już za miesiąc – powiedział prezenter, a on znów wymusił uśmiech.

- Witaj Joe – powiedział dziennikarz.

- Witam – powiedział i znów ten uśmiech, znów moje serce zaczęło wołać z tęsknoty. Znów czułam się winna.

- Jak tam miesiąc przed ślubem? – zapytał go, a Joe westchnął znów z tym samym uśmiechem, miałam ochotę płakać i to robiłam. Znów był powodem moich cierpień.

- Cudownie, już nie mogę się doczekać – powiedział do dziennikarza, który zaraz po rozmowie podziękował za wywiad.

- Kochasz go dalej? – zapytała Miley, a ja spojrzałam na nią. Miałam ochotę polecieć do USA, powiedzieć mu jak bardzo go kocham, ale nie potrafiłam.

- I to cholernie – powiedziałam i załkałam.

- Więc jedziemy do L.A – powiedziała, a ja spojrzałam na nią zdziwionym wzrokiem. Ona uśmiechnęła się do mnie i spojrzała na Iana. – Ja już straciłam ukochanego, Liama i tobie nie pozwolę zaprzepaścić szansy na miłość – powiedziała, a ja wystałam, chciałam coś powiedzieć, ale nie potrafiłam.  Odwróciłam się i poszłam ku pokojowi. Wbiegłam po schodach i usiadłam obok łóżka, opierając się o nie plecami. Zakrywałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać.

To była nanosekunda, a ja złapałam za słuchawkę i wybrałam numer nacisnęłam zieloną słuchawkę i czekałam aż odbierze.

- Tak słucham? – usłyszałam jej głos, mojej przyjaciółki. Znowu. Jej roześmiany ton głosu zmienił się w bardzo poważny. Cierpiała. Ale dlaczego? Czyżby coś nietakt? Z nią i Nickiem?

- Selena? To ja Demi – powiedziałam, a po drugiej stronie słyszałam jak wstrzymała oddech. Uśmiechnęłam się, ale po chwili na mojej twarzy pojawił się grymas. Czemu dzwoniłam? Po co?

- Demi? – powiedziała cicho – Tęskniłam – powiedziała – Tak dano nie dzwoniłaś, bałam się że zrywasz ze mną kontakt – powiedziała, a ja spuściłam wzrok.

- Miałam taki zamiar – powiedziałam, a po drugiej stronie usłyszałam ciche „ach” – ale stwierdziłam że to błąd, Adam umarł – chciałam kontynuować, ale ona  mi przerwała.

- Jak to?! – zapytała nagle, a ja przełknęłam ślinę. Nie chciałam o tym mówić, w pewnej chwili po drugiej stronie usłyszałam jego głos, najwyraźniej wszedł do pokoju. Słyszałam niewyraźnie, ale wiedziałam co mówić.

- Hej Sel – powiedział, a ja uśmiechnęłam się szeroko, znów usłyszałam jego ciepły, chrapliwy głos który miło drażnił moje bębenki. Miałam ochotę tam pojechać, przeprosić za to jak postąpiłam. Powiedzieć że damy radę.

- Hej – powiedziała, a ja się otrząsnęłam.

- Przepraszam, ja kończę, niedługo się odezwę  - powiedziałam, a po drugiej stronie usłyszałam, „okej pa”. Wiedziała że nie chciałam słyszeć jego głosu, ale tak naprawdę to nie prawda.

                                                                   ***

- Okej pa – powiedziała do telefonu Selena, chciałem z nią pogadać o tym co miało miejsce wczorajszego poranka. Nick był idiom, a Selena była naprawdę świetną kobietą.

- Z kim rozmawiałaś? – zapytałem podchodząc do okna, zapytałem z czystej ciekawości. Nie miałem żadnych podejrzeń co do nadawcy połączenia.

- Z Demi – powiedziała po chwili ciszy, a ja spojrzałem na nią zdziwiony. Sel  mówiła mi niedawno o tym że Demi nie pisze do niej od dłuższego czasu. Że nie mają kontaktu.

- I co tam mówiła? – zapytałem, nie wiedziałem co powiedzieć, sam chciałbym znów usłyszeć jej aksamitny głos, znów. Ale najbardziej by była tu, przy mnie. Żeby to ona była na miejscu Ashley.

- Tylko że…. – zacięła się i spojrzała na mnie – Adam zmarł. – na tę widomość, nie wiedziałem jak zareagować. Miałem ochotę jednocześnie się cieszyć, ale także współczułem Demi.

- Ale jak? – zapytałem, a ona pokiwała głową w znak że nie wie. Nie mogłem dalej uwierzyć w jej słowa. Czyli jest szansa że Demi wróci? W pamiętniku jasno napisała że kocha Adama, ale tylko jak przyjaciela, że może dać jej normalne życie, ale co jeśli nie jest w stanie jej go dać?

- Dalej ją kochasz? – zapytała mnie, a ja spojrzałem ślepo w okno.

- I to jak – szepnąłem, wiedziałem że ją kocham, ale kochałem  w pewnym sensie również Ashley, nie chciałem jej zostawiać, nie chciałem łamać jej serca. Ale co jeśli będę musiał?

                                                         ***

Pakowałam swoje rzeczy, Miley jest nieugięta, powiedziała że nie da mi cierpieć i tyle, że muszę wałczyć o miłość. Usłyszałam odgłos mojej komórki, która znów jak zwykłe przerwała mi czynności. Złapałam za aparat i odebrałam.

- Tak słucham – powiedziałam, a nadawca się nie odzywał, ale po chwili usłyszałam głośne przełykanie śliny.

- Demi? – usłyszałam ten głos, znów, to był on…

                                                      ***

Rozdział jest taką niespodzianką dla Girl ( Ewy ), lubi ona ten blog i tak naprawdę piszę go tylko dla niej dalej. Rozdział jej dedykuję, ,myślę że sie spodobał. Zapraszam na mój twitcam jutro około 19. Przepraszam za tą końcówkę.