Epilog

                                           Posłuchaj!!:Big Time Rush

Wyszłam z autobusu, właśnie zakończyła się trasa. Od czasu kiedy Adam złożył mi te ultimatum, rozmyślałam tylko. I wybrałam, może i złą, ale dla mnie, myślę że to będzie najlepsze rozwiązanie. Od czasu tamtej nocy z Joe, nie odezwaliśmy się do siebie, ale myślę że to moja wina, to ja gdy on tylko podszedł uciekałam. Bałam się tej rozmowy, bałam się co mu powiem.

                                                             ***

Wysiadłem z autobusu i wszedłem do domu, rzuciłem torbę w byle jakie miejsce i usiadłem na moim fotelu zakrywając twarz w dłonie, przeklinając pod nosem. Byłem idiotą, co ja sobie myślałem? Że zostawi go i przybiegnie do mnie? Czemu tak późno się opamiętałem i stwierdziłem że ją nadal kocham? Czemu?

Ciekawiło mnie tylko jaką decyzje podjęła. Czy wybrała jego? Czy może jednak zostanie? Zaśmiałem się pod nosem i wstałem gwałtownie zwalając przy okazji, jednym ruchem lampę która stała obok fotelu. Musiałem jakoś wyładować moje emocje.

                                                         ***

Następny dzień…

Złapałam moją torbę i schowałam do niej resztę rzeczy. Tak, wybrałam że wyjdę za Adama, zostawiając tu wszystko, cierpienia, karierę i przyjaciół. Podeszłam do komody wyjmując z niej ostatnią bluzkę, ale na meblu zauważyłam mój pamiętnik. Do mojej głowy wpadł dość dziwny pomysł. Wyrwałam ostatnią stronę pamiętnika i napisałam coś na niej, wsadzając ją potem na sam początek pamiętnika. Zapięłam go i złapałam pod rękę.

Usłyszałam dzwonek do drzwi, spojrzałam na nie zdziwiona. Odłożyłam pamiętnik na stolik i podeszłam do drzwi otwierając je.

- Selena – powiedziałam posyłając jej uśmiech. A ona spojrzała na rzeczy za moimi plecami.

- Nie, chyba nie wyjedziesz, nie wybrałaś pierwszej opcji – powiedziała mijając mnie w przejściu.

- Przepraszam, muszę – powiedziałam – przemyślałam to bardzo dokładnie, myślę że Adam da mi odrobinę szczęścia.

- Chyba nie zerwiesz ze mną kontaku – powiedziała, a ja spojrzałam na nią z uśmiechem.

- Zwariowałaś? – powiedziałam – mamy jeszcze E-meile, telefony, możemy do sienie przyjeżdżać – powiedziałam, ale ona spuściłam głowę.

- To nie to samo Dems – powiedziała, a ja pokiwałam smutno głowę.

- Przekażesz to Joe? – powiedziałam podając jej mój pamiętnik, a ona spojrzała na mnie pytająco.

                                                  ***

Siedziałem przed telewizorem, jak zwykle Ashley nie ma, nagrywa jakiś film. Oglądałem tak, aż dzwonek telefonu mi nie przerwał.

- Tak słucham? –powiedziałem, nie spoglądając na numer.

- Demi wyjeżdża – usłyszałem głos Nicka, wstałem gwałtownie.

- Co?! – krzyknąłem.

- Jeżeli nie chcesz jej stracić, to zatrzymaj ją, właśnie wyrusza na samolot – powiedział, a ja czym prędzej rozłączyłem się i wybiegłem z domu, nie zamykając go. Nie wiem ile jechałem, wiem tylko że musiałem ja zatrzymać.

                                                 ***

- Samolot do Londynu wylatuje za 20 minut, pasażerów zapraszamy do wyjścia numer 4 – usłyszałam głos z megafonu. Wstałam i złapałam za moją torebkę podręczną.

- Demi ! – usłyszałam znany mi głos.

- Joe? – zapytałam odwarając się, zobaczyłam go zdyszanego, przyjechał, chciał mnie zatrzymać.

- Nie możesz wyjechać – powiedział podchodząc do mnie.

- Ale ja muszę Joe, nie chce ciągle cierpieć –powiedziałam patrząc mu w oczy odwróciłam się i poszłam dalej.

- Kocham cię – powiedział, a ja odwróciłam się spoglądając na niego zdziwiona.

- Ale jak? – zapytałam.

- Nigdy nasza noc nie była dla mnie błędem trzymając cię w dłoniach, czułem jakbym trzymał w nich cały świat – powiedział, a ja pokiwałam przecząco głową.

- Ja też cię kocham – powiedziałam, a na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech, zaczął do mnie podchodzić, ale ja się cofnęłam – Ale muszę wyjechać, przepraszam.

Odwróciłam się i poszłam dalej, spojrzałam do tyłu płakałam, tak samo jak i on nie oszczędzałam sobie łez. Odwróciłam się i nie spoglądając już do tyłu poszłam dalej, cierpiałam i to bardzo, ale miałam nadzieje że przy Adamie zapomnę.            

                                                                   ***

Wszedłem do domu, miałem ochotę wszystko rozwalić, zakończyć te moje życie, które bez niej straciło sens. Wybrała bo, łamiąc mi serce, tak samo jak ja jej w 2010 roku. Usiadłem na tym samym fotelu co rano i zakryłem twarz w dłonie. Nie obchodziło mnie że w każdej chwili Ashley może mnie tak zastać. Nic nie było już ważne. Usłyszałem dzwonek do drzwi i ociągając się podszedłem do nich i otworzyłem je.

- Hej – powiedziałem do Seleny, a ona posłała mi smutny uśmiech.

- Hej, mam coś dla ciebie – powiedziała, a ja spojrzałem na nią pytająco.

- To od Demi – powiedziała podając mi coś w stylu notatnika, wziąłem go do dłoni i spojrzałem na nią pytająco – to jej pamiętnik. Ja już idę, pa.

- Cześć – powiedziałem, zamykając drzwi. Podszedłem do fotela i usadowiłem się na nim wygodnie. Otworzyłem pamiętnik, a z jego wnętrza wypadła kartka, podniosłem ją i przeczytałem to co na niej widniało.

Look as live, loved and hated.

***

Tak więc epilog, smutno mi, to opowiadanie jest dla mnie bardzo ważne, dedykuje je moim zmarłym w tym roku bliskim. Moim obu dziadkom i wujkowi. Brakuje mi ich.

Dziękuje :

Mrs_Lovatis, Lilka, Nila, Ewa i Nisia czyli moje Riddle , Shadow, Myslef, i wszystkim co czytali. Kocham was, a teraz chce mi się płakać. Ale niedlugo pojawi się tu post z niespodzianką. J Do napisania.